Είναι αρχές του 1938 και η κυβέρνηση Μεταξά, θέλοντας να εκσυγχρονιστεί η χώρα και να ευθυγραμμιστεί με την υπόλοιπη Ευρώπη, αντικαθιστά την οκά με το κιλό. Οι απανταχού μπεκρήδες κηρύσσουν δημόσιο πένθος… Ιδού ο έμμετρος πόνος-εκμυστήρευση ενός από αυτούς, όπως δημοσιεύτηκε στο «ΕΘΝΟΣ» εκείνης της εποχής:

Ήσουνα νειά κι’ αρχόντισσα
τώρα σε λέω γερόντισσα.
γι’ αυτό χτυπάν λυπητερά κι’ οι μπαγλαμάδες,
γιατί τραγούδια ευτράπελα
πώς να στο πω, ρε κάπελα,
δεν παν ποτέ με το κιλό θέλουν οκάδες.

Πόσες φορές συντρόφισσα
με σένα εφιλοσόφησα∙
πόσοι καϋμοί, πόσα σεκλέτια, πόσα πάθη
εσβύνανε σαν τώπινα
και κύτταζα τ’ ανθρώπινα
απ’ τα δικά σου τα ολοφώτιστα τα βάθη…

Παρέα με τη λύπη μου
και με το καρδιοχτύπι μου
έπιν’ από το πνεύμα σου το θείο,
κι απ’ τη δουλειά σαν γλύτωνα
με το μπεκρή το γείτονα
μια οκαδίτσα κοπανούσαμε στα δύο.

Και ο καιρός σαν άλλαζε
και μέσ’ στα φύλλα εστάλαζε
το τραγουδάκι μιας βροχούλας παιχνιδιάρας
εμείς γελώντας κλαίγαμε
και κλαίγοντας τα λέγαμε
στο ρε ματζόρε μιας μεσόκοπης κιθάρας.

Πριν πας και βρης το θάνατο
και γίνης παληοκάνατο,
θαρθώ το βράδυ να σε βρω, μη το ξεχάσης,
δεν θαρθώ πάλι μόνος μου,
θάνε μαζί κι’ ο πόνος μου,
με τη στερνή σου τη σταλιά να μας κεράσης

-Ο Μπεκρής-