Το 1836 άρχισε στην Αθήνα η πρώτη ιππήλατη λεωφορειακή γραμμή με τα πολυφορεία ή παμφορεία, όπως τα αποκαλούσαν. Αυτά κουβαλούσαν εκτός από επιβάτες και δέματα «αντί λογικού ναύλου διδόμενου εις τον οδηγόν». Η αφετηρία τους ήταν στη γωνία Ερμού και Αιόλου. Ο κόσμος αποκαλούσε την πιάτσα τους «στις καρότσες».
Διαμορφώθηκε επίσης και υπηρεσία με ιππήλατα ταξί, που οι Αθηναίοι ονόμαζαν «Βιζαβί», αφού οι επιβάτες τους κάθονταν αντικριστά. Τα ταξί αυτά έκαναν πιάτσα σε νευραλγικά σημεία της πόλης. 

Βέβαια ο πολύς κόσμος προτιμούσε για λόγους οικονομίας την «αποστολική» πεζοπορία, πράγμα που εξασφάλιζε εκτός της οικονομίας και ωραία (αδύνατη) εμφάνιση!

Τον Ιανουάριο του 1837 εκδόθηκε διάταγμα «προς αποφυγήν συ- γκρούσεων ως εκ της καθ’ οδόν συναπαντήσεως των αμαξών, εφίππων κ.λπ., και διά να καταστή ούτως η διάβαση εύκολος και ακίνδυνος». Για καλό και για κακό πάντως, δεν άργησαν μετά από κάμποσο καιρό να εμφανιστούν και οι πρώτοι τροχονόμοι-χωροφύλακες που, ανάλογα με το πώς έστριβαν το κοντάρι, διάβαζε ο εποχούμενος «ΕΜΠΡΟΣ» ή «ΣΤΟΠ».