Όλη την ημέρα, μικροί και μεγάλοι βιοπαλαιστές (άκουγαν στο παρατσούκλι «πανεριτζήδες»), κυνηγούσαν τον επιούσιο γεμίζοντας την πόλη με γραφικότητα και πρωτόγονη αθωότητα. Νέοι άνδρες άφηναν τα ορεινά χωριά της Θεσσαλίας και κατέβαιναν στην πρωτεύουσα, όπου νοίκιαζαν ένα μαγαζί όχι μεγαλύτερο από τέσσερα τετραγωνικά μέτρα. Μέσα στο μαγαζί αυτό, κοιμόντουσαν δέκα-δέκα στριμωγμένοι, κι εκεί οι πλανόδιοι αυτοί έμποροι ετοίμαζαν τα προϊόντα που θα πουλούσαν κατά την ημέρα: το σαλέπι, τα κάστανα, τα στραγάλια, τα ζαχαρωτά, τον μελένιο χαλβά, το μαστίχι...

Όλοι αυτοί οι πωλητές που εξορμούσαν –άλλοι από τα μεσάνυχτα, κι άλλοι από τα χαράματα– προς όλες τις συνοικίες, έδιναν μια γραφική εικόνα στην πρωτεύουσα, όχι μόνο με τη στολή τους, αλλά και με τη φωνή τους, που ήταν ο προάγγελος του χειμώνα. Για τους φτωχούς κατοίκους της πόλης, οι φωνές τους ήταν μια καθημερινή απόλαυση, ενώ για τα παιδιά μια ωραία ψυχαγωγία.

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Θωμά Σιταρά «Η Παλιά Αθήνα ζει, γλεντά, γεύεται 1834-1938», εκδόσεις Ωκεανίδα 2011)