Μια που τώρα τελευταία σας παρουσιάζουμε εταιρείες οι οποίες συμπλήρωσαν ή συμπληρώνουν τα 100 χρόνια ζωής –πράγμα όχι και τόσο εύκολο ή συνηθισμένο στην ιδιόρρυθμη χώρα που έχουμε την… ευτυχία να ζούμε-, θα σας γλυκάνουμε με μια επίσκεψη σ’ένα από τα πιο παλιά ζαχαροπλαστεία της Αθήνας: Αφοί Ασημακόπουλοι, στην ίδια πάντα θέση, στο 81 της Χαριλάου Τρικούπη, από το 1915.

Ακολουθώντας την παράδοση της τότε εποχής, που ήθελε τα ορεινά χωριά της Φωκίδας να βγάζουν τους πιο προκομμένους γαλατάδες της χώρας –π.χ. Δασκαλόπουλος-ΔΕΛΤΑ & Φιλίππου-ΦΑΓΕ-, ξεκίνησε απ’το Διχώρι των Βαρδουσίων (1200 μ. υψόμετρο) κάποιος άσημος Ασημακόπουλος, στον οποίο οι σημερινοί διάσημοι Ασημακόπουλοι αναφέρονται με το προσωνύμιο «ο θείος».

Η Νέα Πόλη (Νεάπολη Εξαρχείων) και το γαλακτοπωλείο

Ήταν η εποχή που η Αθήνα επεκτεινόταν πάνω από την Ακαδημίας προς την Νέα Πόλη. Εμείς την ξέρουμε σήμερα σα Νεάπολη και ακόμη πιο εστιασμένα σαν Εξάρχεια∙ ας είναι καλά ο καλός εκείνος μπακάλης, ο Βασίλης Έξαρχος, που είχε μαγέψει με τα καλούδια του και τους τρόπους του, τους λιγοστούς ακόμη κατοίκους.

Εκεί, λοιπόν, στην χωματοστρωμένη τότε Χαριλάου Τρικούπη, ο «θείος» άνοιξε το γαλακτοπωλείο του. Φρέσκο γάλα, γιαούρτι, κρέμες, ρυζόγαλα, βούτυρο, άντε και λίγο θυμαρίσιο. Όλα τα καλά φτιαγμένα από έμπειρο χέρι. Το δίλημμα που είχαν τότε αυτά τα μαγαζιά ήταν, ή εξυπηρετώ τη γειτονιά –έτσι γεννήθηκε αργότερα το προσωνύμιο «η ΕΒΓΑ της γειτονιάς- ή ξανοίγομαι και λίγο παραπέρα, εφόσον βεβαίως λύσω το πρόβλημα που λέγεται διανομή.

Επειδή το ευρύτερο κέντρο της Αθήνας δίψαγε για καλά γαλακτοκομικά, ο «θείος» έκανε τις επιλογές του. Ακολούθησε την δεύτερη εναλλακτική, επιστρατεύοντας όχι ένα και δύο, αλλά καμιά εικοσαριά ξαδερφάκια απ’το χωριό -όλο το σόι δηλαδή!- που, με καροτσάκια, με τα πόδια, κάποια στιγμή και με ποδήλατα, όργωναν το κέντρο.

Τα 4 αδέρφια και η εξαγορά

Σ’ αυτό το «ξυπόλητο τάγμα» της διανομής, ανήκαν και τα 4 αδέλφια Ασημακόπουλοι (Ηρακλής, Δημήτρης, Βασίλης και Νίκος), τα οποία αγόρασαν το μαγαζί από το «θείο» έναντι 50.000 προπολεμικών δραχμών.

Βρισκόμαστε στο 1930 και τα τέσσερα αδέλφια, οι «παππούδες» όπως τους αποκαλεί με σεβασμό σήμερα η τρίτη γενιά Ασημακοπουλαίων, αναλαμβάνουν το γαλακτοπωλείο.

Το 1940 εισάγουν αγελάδες από την Ολλανδία και ιδρύουν βουστάσιο στου Ζωγράφου. Εδώ ο αναγνώστης ίσως αναρωτηθεί… στου Ζωγράφου; Μα φυσικά, τα καλύτερα βοσκοτόπια ήταν τότε εκεί ψηλά στον Υμηττό, από Ζωγράφου μεριά μέχρι Ηλιούπολη, Αργυρούπολη…  Η αστικοποίηση αυτών των περιοχών άρχισε μετά το 1955 και φυσικά, οδήγησε στο κλείσιμο του βουστασίου. Μέχρι τότε όλα τα γαλακτοκομικά φτιάχνονταν με γάλα Ασημακόπουλος και μάλιστα ήταν αρκετό για να προμηθεύει και άλλους γαλατάδες της Αθήνας. Μια που το αναφέρουμε, οι σημερινές ανάγκες του ζαχαροπλαστείου καλύπτονται με γάλα από κτηνοτρόφους του Μαρκόπουλου και των Σπάτων.

Το 1947, παρ’ όλες τις δυσκολίες εκείνης της περιόδου, τα τέσσερα αδέλφια -πρωτοστατούντος του Βασίλη Ασημακόπουλου-, ιδρύουν με άλλους 140 Αθηναίους και Πειραιώτες γαλατάδες Συνεταιριστικό Εργοστάσιο Παραγωγής Παγωτών. Ίσως οι παλαιότεροι να θυμούνται τα παγωτά της ΒΕΓΑ (Βιομηχανική Εταιρεία Γάλακτος Αθηνών). Η προσπάθεια αυτή δεν ευδοκίμησε. Bλέπετε, ο ανταγωνισμός του κολοσσού που λεγόταν ΕΒΓΑ, δεν άφηνε πολλά περιθώρια επιβίωσης…

Το 1960 το γαλακτοπωλείο γίνεται και ζαχαροπλαστείο

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στη Χαριλάου Τρικούπη. Το 1960 το μαγαζί έγινε και ζαχαροπλαστείο. Σύνθετη μορφή, με την οποία συνεχίζει μέχρι σήμερα.

«Διατηρούμε τους παραδοσιακούς τρόπους παρασκευής. Εξακολουθούμε να δίνουμε ιδιαίτερη έμφαση στο φρέσκο γάλα, πρόβειο και αγελαδινό, που το προμηθευόμαστε καθημερινά από φάρμες, καθώς και στο φρέσκο βούτυρο, που παράγεται στο εργαστήριό μας αποκλειστικά για την ζαχαροπλαστική», μου τονίζουν τα αδέλφια Δημήτρης και Θανάσης (δεύτερη γενιά), ενώ η νεαρή Τζέιν (τρίτη γενιά) συμπληρώνει:

«Θέλω να κρατήσω και να συνεχίσω την παράδοση.»

Και φυσικά, οι θεσπέσιες λιχουδιές που μας περιτριγυρίζουν καθώς μιλάμε, το επιβεβαιώνουν.