Φέτος ήρθαν όλα νωρίτερα. Ένα διαφορετικό κειμενάκι του Μεσοπολέμου, χαρακτηριστικό της σεξουαλικής απελευθέρωσης που βίωσε η Αθήνα, εξαιρετικά αφιερωμένο στους εορτάζοντας του Αγίου Βαλεντίνου.

«Η μονάκριβη κόρη του κυρίου και της κυρίας Ζασμπαντίδου έκλεισεν αισίως τα τέσσερα χρονάκια της. Μια παιδική απογευματινή, που εδόθη χάριν των γενεθλίων της μικράς Λιλής εις το μέγαρον των Ζασμπαντίδου, εσημείωσε πολλά πράγματα.

Εσημείωσεν επιτυχίαν. Εσημείωσε καλεσμένους: 12 Φουλίτσες, 8 Μπεμπέκες, 4 Νινές,, 7 Τοτούς, 10 Κοκούς, 6 Μπεμπέκους και άφθονα δώρα, μεταξύ των οποίων και ένα χρυσόδετο βιβλίο, το Αλφαβητάριο του Έρωτος.

-Τρελλάθηκες, είπεν η κυρία Ζασμπαντίδου στον άνδρα της, να χαρίσης στη Λιλή ένα τέτοιο βιβλίο;

-Γιατί; Μια φορά που από τώρα τα παιδιά παίζουν τους παντρεμένους και ξέρουν τι θα πή γάμος, προτιμώτερον είνε να μάθουν το Άλφα σ’ αυτό το Αλφαβητάριο παρά στο άλλο που λέει: Α-Αητός, Β-Βιβλίον, Γ-Γαρύφαλλον, Δ-Δένδρον, απήντησεν ο προνοητικός πατήρ.

Ύστερα άνοιξε το Αλφαβητάριον του Έρωτος, εφώναξε γύρω του τη Λιλίκα με όλες και όλους τους μικρούς καλεσμένους της και άρχισε τη διδασκαλία.

-Σ’ αυτό το Αλφαβητάριο πρέπει ν’ αρχίσετε να μαθαίνετε τα Ελληνικά Γράμματα.

-Πώ το λένε, ατό το βιβλίο, μπαμπάκι; Ερώτησεν η Λιλή.

-Αλφαβητάριον του Έρωτος!...

-Τον τσέρομε, τον τσέρομε, ατόν, εφώναξαν χοροπηδικτά όλα μαζύ τα μικρά αγοράκια και κοριτσάκια.

-Προσέξτε λοιπόν. Κάθε γράμμα έχει μια και περισσότερες λέξεις αντίστοιχες που αρχίζουν απ’ αυτό και έχουν σημασίαν για τον έρωτα. Αρχίζω.

Όλα τα παιδιά μαζεύτηκαν γύρω στο πατέρα της Λιλής και παρακολουθούσαν το δάκτυλό του που έδειχνε τα Γράμματα στο Αλφαβητάριο του Έρωτος.

-Άλφα. Απιστία.

-Γιατί, απιστία; Ρώτησε η Λιλή.

-Διότι όπως εμπόριο δεν γίνεται χωρίς πίστη, έτσι κι’ έρωτας, χωρίς απιστία, απήντησεν ο μπαμπάς της.

-Τα γιέπεις; Μουρμούρησε η Τούλα στ’ αυτί του Κοκού.

-Βήτα. Βάσανο.

-Άχ! Ακούστηκε μια μικρή φωνίτσα.

-Γάμος. Γάμος, όχι.

-Ζατί, όσι; Ρώτησε ο Τοτός.

-Διότι ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα.

-Δέλτα. Δάκρυα.

-Άχ! Άχ! Άχ! Ακούσθηκαν πολλές αρσενικοθήλυκες φωνούλες.

-Έψιλον. Εναγκαλισμός. Ζήτα. Ζήλεια.

-Ζατί με τσιμπάς; Νινή; Εκραύγασε κλαυθμηρίζων ένας από τους μπεμπέκους.

-Ζηλεύω που κυττάζεις τη Λουλού.

-Πέστε η κάθε μια σας ή ο καθένας σας ένα γράμμα και θα σας το δείξω στο Αλφαβητάριο με την αντίστοιχό του λέξι.

-Κάππα, φώναξε η Τοτώ, Λάμδα η Νινή, Χί, ο Λόλος, Ψί, ο Κοκός...

-Κάππα. Κοροϊδία. Λάμδα. Λύσιμο. Χί. Χαίρε, αποδώ πάνε και οι άλλοι. Ψί. Ψέμα, απήντησεν ο πατήρ διδάσκαλος αφού συνεβουλεύθη το χρυσόδετο βιβλίο.

-Ήτα, ήτα, φώναξαν μερικά κορίτσια.

Ήτα. Ηλιθιότης, ο έρως, απήντησεν ο κ. Ζασμπαντίδης.

-Εζώ σέλω το φί,... φώναξεν η Μιμή κυττάζοντας τρυφερά τον Μίμη.

-Φί. Φιλιά, απήντησεν ο μπαμπάς, και εγερθείς απεχώρησε.

-Μάτς-μούτς ηκούοντο επί ώρες πολλές μέσα στο σαλόνι, στην τραπεζαρία, στα δωμάτια του ύπνου του μεγάρου Ζασμπαντίδου όπου εορτάζοντο τα γενέθλια της μικρής κόρης Λιλής Ζασμπαντίδου».

«Πατρίς», 1923, Μιλτ.Λιδωρίκης