Η φίλη της ιστοσελίδας μας Α.Μ., από την μακρινή Ζάμπια, μας έστειλε αυτή την σπαραξικάρδια επιστολή που δημοσιεύτηκε στο έντυπο «Εβδομάς» του 1928.

«Αγάπη μου,

Με λύπη, μ’ απελπισία, αποφασίζω, πιεζόμενος από ανώτερες αιτίες, να σου στείλω αυτό το γράμμα, διακόπτοντας έτσι μ’ αυτό μια σχέσι που όσο καιρό υπάρχει, τόσο μ’ έχει κάνει ευτυχισμένο, και μου έχει δώση στην ύπαρξι μια καινούργια ζωή, γεμίζοντας την καρδιά μου από ένα ωραίο και ευγενικό αίσθημα.

Ποτέ μου δεν θα μπορούσα να φαντασθώ στην αρχή αυτής της σχέσεως, ότι θα ήταν τόσο σύντομη και ότι θα διεκόπτετο κατά ένα τέτοιο τρόπο. Είμαι θλιμμένος γι’ αυτό και νοιώθω μέσα μου κάτι να φέγγη και κάτι να μου σφίγγη και να μου σπαράζη την καρδιά.

Το πεπρωμένο είναι αλύγιστο, και καμμιά θυσία, κανένας πόνος δεν μπορεί να του μαλακώση την σκληρότητα. Θα λυπηθής, θα πονέσης-το ξέρω-μα πρέπει ύστερα απ’ αυτό να τα ξεχάσης όλα…

Το ξέρω πως μ’ αγάπησες πολύ, πως μου δόθηκες μ’ όλη σου την ψυχή, μ’ όλη σου την αγνότητα, και πως έπλασες για μένα τα καλλίτερα και γλυκύτερα όνειρα. Το ξέρω από καιρό αυτό! Εκείνο το φιλί σου μου τα ψιθύρισε όλα στην ψυχή, και μου μετάδωσε όλες τις απόκρυφες σκέψεις σου.

Μα δυστυχώς πάνω απ’ όλες τις ανθρώπινες θελήσεις και τα ανθρώπινα όνειρα υπάρχει μια άλλη δύναμις που μόνη αυτή κανονίζει τα ανθρώπινα με τις αυθαίρετες αποφάσεις και προτιμήσεις της.

Μη ζητήσης ποτέ να μάθης την αιτία που εδημιούργησε αυτό το γεγονός. Είμαι κ’ εγώ θύμα. Δεν σου γράφω περισσότερα. Όλα πια είναι ανώφελα  και άσκοπα.

Με ψυχή που τρέμει από πόνο και λαχτάρα σου στέλνω τον ύστατο χαιρετισμό μου και σου ορκίζομαι στο πάναγνο φιλί μας πως θα κρατώ ολοζώντανη πάντα μέσα μου τη γλυκειά ανάμνησί σου.»

Ακόμη και ο χωρισμός, όπως διαπιστώνετε και εσείς αγαπητοί φίλοι, γινόταν εκείνη την εποχή με ρομαντισμό και ευαισθησία.

Ευχαριστούμε την αγαπητή μας φίλη από την τόσο μακρινή χώρα.