Έτσι, με πολλά τζα-ρα-μπαμ-μπαμ και θούρια, περνάμε κι εμείς στην Ομόνοια του Μεσοπολέμου! Δεν υπάρχει πια τίποτα που να επηρεάζει το χαρακτήρα και το ρόλο της πλατείας. Οι κύβοι έχουν ριφθεί. Στο Σύνταγμα οι αριστοκράτες και οι αστοί, στην Ομόνοια η αστική και λαϊκή τάξη. Στο Σύνταγμα οι αποφάσεις, στην Ομόνοια οι διαμαρτυρίες. Στο Σύνταγμα και στου «Γιαννάκη» οι λιμοκοντόροι και τα μαντεμουαζελίδια, στον άμοιρο «Άγιο Κωνσταντίνο» οι «παξιμάδες» (εποχούμενες πόρνες). Και στην Ομόνοια οι «προστάτες» τους και όλο το συνονθύλευμα των ανθρώπων της νύχτας.

Αυτό που άλλαξε βέβαια και αλλάζει συνεχώς από τότε, είναι η αρχιτεκτονική της πλατείας. Νομίζεις ότι όλοι οι κομμένοι φοιτητές της αρχιτεκτονικής σχολής του Πολυτεχνείου, προετοιμάζονται εδώ με κρατική μάλιστα βοήθεια για να ξαναδώσουν εξετάσεις! Απ’ όλες τις φωτογραφίες που μπόρεσα να μαζέψω από την μαγική αυτή πλατεία Ομονοίας, θα ήθελα να εστιάσετε σ’ εκείνη, όπου η πλατεία γέμισε αρχαίες κολόνες με αγάλματα νυμφών στη βάση τους. Φυσικά και παίρνει «Όσκαρ» δημιουργικής σκέψης. Οι κολόνες αυτές είναι κούφιες  γιατί παίζουν ρόλο… αεραγωγών του υπόγειου σταθμού!!!

Και κάτι τελευταίο: Η πλατεία Ομονοίας είναι το κέντρο της πρωτεύουσας. Όλες οι χιλιομετρικές μετρήσεις ξεκινούν από εδώ. Για να μη μείνει το Σύνταγμα παραπονεμένο, έγινε το κέντρο απ’ όπου ξεκινούν οι αριθμοί των κατοικιών.