Βρισκόμαστε στο 1882 και οι γιατροί της Αθήνας αποφάσισαν να κάνουν  Συνέδριο (sic), μιμούμενοι προφανώς τους Γάλλους συναδέλφους τους. Πολλά τα ευτράπελα και ο σατυρικός Τύπος είχε θέμα!

«Το συνέδριον των ιατρών αποπεράτωσε σήμερον δι’ ευχών Κυρίου τας συνεδριάσεις του, οι δε κύριοι Ασκληπιάδαι θα ξεφαντώσουν το βράδυ εν Φαλήρω εν μουσικαίς οργάνοις και τυμπάνοις.

Οι κύριοι Ασκληπιάδαι κατά τας επισήμους αυτών συνεδριάσεις έκαμαν μίαν τρύπαν στο νερό.

Μη επαρκεσθέντες μόνον εις λόγους έκαμαν και ευχάς, κατήρτισαν νομοσχέδια και συνέταξαν πρακτικά.

Εγνωμάτευσαν να συσταθώσι νοσοκομεία διάφορα και ποικίλα εν Αθήναις ήτοι:

Νοσοκομείον βακτηριδιοπασχόντων.

Νοσοκομείον στραβών.

Νοσοκοείον βλογιασμένων.

Νοσοκομείον λεπρών και ψωραλαίων.

Νοσοκομείον φθισικών.

Νοσοκομείον παλαβών ή θεότρελων.

Νοσοκομείον χολεριώντων.

Νοσοκομείον ακρωτηριασμένων.

Νοσοκομείον μαχαιρομένων.

Νοσοκομείον νηπιακόν.

Νοσοκομείον κωφαλάλων.

Νοσοκομείον ντεμπέλιδων.

Μ’ άλλους λόγους οι φιλάνθρωποι Ασκληπιάδαι απεφάσισαν να μεταβάλουν τας Αθήνας εις πόλιν νοσοκομείων και εγκλείσωσιν εν αυτοίς όλους τους κατοίκους αυτών.

Ωμίλησαν και δια τον κοιλιακόν τύφον και συνέστησαν, ότι μόνη σωτηρία εξ αυτού είνε το ρετσινάτο και το μαύρο του παντοπωλείου Βαρβακείου.

Ωμίλησαν περί των κυνικών καυμάτων του θέρους και συνέστησαν την χιώτικη μαστίχα.

Ωμίλησαν για την τρέλα που μας δέρνει και συνέστησαν τα θαλάσσια λουτρά Αθηνών.

Ωμίλησαν περί των γαλλικών παθών, υφ’ ων άπασα η νεολαία πάσχει και συνέστησαν την κατεδάφισιν των παρά το Γκάζ εναγών οικημάτων
(σ.σ. αναφέρεται στα αφροδίσια νοσήματα και στους οίκους ανοχής που είχαν την έδρα τους στο Γκαζοχώρι, διπλά στο γαλλικό εργοστάσιο αεριόφωτος)

Ωμίλησαν τέλος περί του απείρου πλήθους των παλαιών και νέων ιατρών και συνέστησαν ίνα οι πλείστοι εξ αυτών πνιγώσιν εις το Φάληρον προς σωτηρίαν της ανθρωπότητος.

Εις το συμπόσιο εν Φαλήρω που θα επακολουθήση απεφασίσθη να γίνωσι προπόσεις όπως η πανούκλα μας επισκεφθή ταχέως για να βρίσκονται σε δουλειά.

Ο πρόεδρος του συλλόγου κ. Αναγνωστάκης θέλει απαγγείλει τον εξής λόγον:

Κύριοι Ασκληπιοί!

Μετά χαράς βλέπω περί εμέ όλους τους κομπογιαννίτας της Αθήνας και των επαρχιών.

Αι υπερπλεονάσασαι ασθένειαι είνε παρήγορον γεγονός και μας προοιωνίζουσι κέρδη πολλά.

Έκαστος εξ υμών, κύριοι, οφείλει να περιποιήται τους ασθενείς αυτού μετά θρησκευτικού ζήλου και αυταπαρνήσεως ώστε η μικροτέρα ασθένεια η δυναμένη να θεραπευθή το πολύ εντός μιάς ημέρας να μεταβάλεται εις νόσον χρονίαν.

Το επ’ αισίοις οιωνοίς συγκροτηθέν συνέδριον παρέχει ελπίδας ότι το ελευσόμενον έτος θα κατορθώση να φέρη εις φως και νέας ασθενείας, αγνώστους μέχρι τούδε.

Ελήφθη φροντίς όπως δια κοινής συνενοήσεως αυξήσωμεν την αμοιβήν των επισκέψεων εις μίαν λίραν εκάστην και τούτο όπως απαλλαγώμεν των οχληρών επισκέψεων των πτωχών και απόρων ασθενών.

Κύριοι, αποχαιρετίζων ημάς, εύχομαι του χρόνου όλοι ημείς να θησαυρίσωμεν. Αμήν.

Προς ταύτα ο ντόκτωρ Θεοδωρίδης επεπρόθεσεν:

Κύριε πρόεδρε και λοιποί συνάδελφοι. Λαμβάνω την τιμήν να σας καταστήσω δήλον ότι εύρον φάρμακον κατά των σπανών, δι ού φυτρόνουσι αμέσως οι τρίχες. Παρακαλώ να λάβητε υπό σημείωσιν την ανακάλυψίν ταύτην.

Μετά το πέρας των προπόσεων οι κύριοι Ασκληπιάδαι ανήλθον εις Αθήνας ζητωκραυγάζοντες αυτοί εαυτούς».

Από την σατυρική εφημερίδα «Αριστοφάνης», 1882