Απολαύστε ένα απίθανο κόλπο με κάποιες οδυνηρές συνέπειες… Κόλπο,  που έστησε ένας σίγουρα όχι κοινός απατεώνας το 1932.

«Πολλοί οδοντοϊατροί των Αθηνών έπεσαν τις ημέρες αυτές θύματα ενός πρωτοτύπου λωποδύτου, που έμπαινε στα ιατρεία τους ως πελάτης και έβγαινε, παίρνοντας μαζί του όσες τεχνητές οδοντοστοιχίες εύρισκε πρόχειρες μπροστά του.

Αυτό όμως δεν είνε τίποτα μπροστά στα όσα έπαθε ένας οδοντοϊατρός, την περιπέτεια του οποίου διηγούνται τα οδοντοϊατρικά περιοδικά:

Ένα πρωϊ του παρουσιάσθη κάποιος πελάτης για να βγάλη το δόντι του.

-Θέλετε να σας το βγάλω με αναισθησία –του είπεν ο οδοντοϊατρός – ή χωρίς; Αν σας κάνω ένεσι, θα πληρώσετε τόσα, κατά την διατίμησιν, αν δεν σας κάνω τόσα…

-Με αναισθησία φυσικά του είπεν ο πελάτης. Και όσο μπορείτε δυνατότερη μάλιστα, γιατί δεν αντέχω καθόλου στους πόνους.

Εκάθισε στο σκαμνί και του έγινεν η ένεσις. Αλλά είχε μίαν παράκλησιν ακόμη ν’ απευθύνη στον οδοντοϊατρόν:

-Γιατρέ μου είμαι ζαλισμένος από την ένεσι … του είπε. Αφήστε με, σας παρακαλώ, λιγάκι να συνέλθω και κατόπιν μου το βγάζετε.

Ο οδοντοϊατρός τον παρεκάλεσε να περάση εν τω μεταξύ στην αίθουσα της αναμονής ως που να συνέλθη. Ο πελάτης επέρασε, αλλά όταν τον εζήτησεν ο οδοντοϊατρός δεν τον ξαναβρήκε. Είχεν εξαφανισθή. Απλούστατα είχε πάει τρέχοντας σε άλλο οδοντοϊατρό.

-Γιατρέ μου, το δόντι μου παρακαλώ. Να μου το βγάλετε όμως γρήγορα γιατί δεν μπορώ να υποφέρω τους πόνους…

-Με ένεσι θέλετε ή χωρίς ένεσι; Τον ερώτησε και ο νέος οδοντοϊατρός.

Και του ανέφερε την διατίμησιν.

-Χωρίς ένεσι γιατρέ μου. Να μη χασομερούμε, σας παρακαλώ. Άλλως τε εγώ, ξέρετε, δεν αισθάνομαι κανένα πόνο όταν βγάζω δόντι.

Ο οδοντοϊατρός δεν τον επίστεψε. Όταν όμως του έβγαλε το δόντι παρετήρησε, πράγματι, κατάπληκτος, ότι ούτε ο παραμικρότερος σπασμός πόνου δεν είχε σημειωθή στο πρόσωπό του.

Αλλά το πάθημα των δύο οδοντοϊατρών δεν ήτο αυτό μόνον. Τους συνέβη και κάτι χειρότερον ακόμα. Ο δεύτερος οδοντοϊατρός έσπευσε να ανακοινώση την σπανίαν περίπτωσιν της ειδικής αναισθησίας του πελάτου του εις την Οδοντοϊατρικήν Εταιρειάν!

-Υπάρχουν άτομα, κύριοι συνάδελφοι –άρχισε να ομιλή- προικισμένα με ειδικήν αναισθησίαν των νεύρων και των οδόντων. Προ ολίγων ημερών ενήργησα μίαν δύσκολον εξαγωγήν ενός γομφίου οδόντος εις κάποιον πελάτην μου, ο οποίος χωρίς καμμίαν χρήσιν αναισθητικών δεν εδοκίμασε, παραδόξως, τον ελάχιστον πόνον…

Ο πρώτος οδοντοϊατρός που παρευρίσκετο εις την συνεδρίασιν και ο οποίος τώρα μόλις είχεν αντιληφθή ότι έπεσε θύμα ενός απατεώνος, έσπευσε να διακόψη τον αγορεύοντα.

-Απατάσθε κύριε συνάδελφε… του είπε. Αν ο πελάτης σας, που αναφέρατε, δεν αισθάνθηκε κανένα πόνον, όταν του βγάλατε το δόντι, ήτο απλούστατα διότι προ ολίγων στιγμών του είχα κάνει εγώ ένεσιν νοβοκαϊνης!

Οι σύνεδροι, όπως ήτο επόμενον, εγέλασαν εις βάρος και των δύο συναδέλφων των, που την είχαν πάθει από τον ίδιον απατεώνα.

Και αυτή μεν είνε μία αστεία αλλά κοινή ιστορία. Η τραγική απορία είνε η εξής: Πόσες άραγε επιστημονικές ανακοινώσεις, ενώπιον σοφών σωματείων, δεν στηρίζονται εις αναλόγου σοβαρότητος παρατηρήσεις; Και αυτό είνε το απελπιστικόν».

Από την μόνιμη στήλη του Παύλου Νιρβάνα στην εφημερίδα «Πολιτεία», ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΟΓΟΙ, 1932