Κάθε χώρα έχει την ξεχωριστή κουζίνα της, όπως και τον ιδιαίτερο τύπο γυναικών της. Πολλοί συγγραφείς παρομοιάζουν στα έργα τους τις γυναίκες κάθε χώρας με τα τοπικά φαγητά. Και δεν έχουν ίσως άδικο.

Οι παχουλές π.χ. γυναίκες της γειτονικής Τουρκίας, δε θυμίζουν και λίγο… Τας-Κεμπάπ, Ιμάμ-Μπαϊλντί, ή Χανούμ Μπουρέκ;

Κι οι Ελληνίδες, δεν έχουν κάτι από το πιπεράτο κοκορέτσι, την τραγανιστή μαρίδα και το ροδισμένο, σουβλιστό αρνάκι, το πασπαλισμένο με θυμάρι του Υμηττού;

Οι Αγγλίδες είναι απλές, απροσποίητες, ωμές, απαράλλακτες με την εθνική τους κουζίνα: τα ροσμπίφ, τα μπιφτέκια, τα χωρίς καθόλου σάλτσες και σχεδόν ωμά. Αποστρέφονται τους φρικασέδες, τα γεμιστά βολ-ο-βαν, τα ραγού και τις γαρνιτούρες, που θυμίζουν τόσο τις καλοστολισμένες και καλοβαμμένες Γαλλίδες.

Μια Παριζιάνα, δίνει περισσότερη σημασία στο εξεζητημένο στόλισμα του ψητού που σερβίρει στους καλεσμένους της, παρά στο ίδιο το ψητό που μαγείρεψε. Η φανταχτερή εμφάνιση του φαγητού και το καλοστρωμένο τραπέζι είνε γι’αυτήν το παν.

Τις γυναίκες της Ιταλίας, πάλι, χαρακτηρίζουν τα χορταστικά και θερμά –σαν το κλίμα τους- φαγητά τους. Οι μελωμένες σάλτσες ντομάτας, τα γευστικά μακαρόνια «σπαγγέτι», τα χιονισμένα με άφθονη παρμεζάνα, και τ’άλλα «πιάτα» τους με τα μπόλικα πάντα κρεμμύδια που φέρνουν δάκρυα.

Οι ερωτιάρες Ουγγαρέζες μήπως δε θυμίζουν πολύ την αγαπημένη τους πάπρικα και τα πικάντικα «γκούλας» της γλεντζέδικης Βουδαπέστης;

Κι ερχόμαστε στη Γερμανία με τα βραστά κι άνοστα μαγειρέματά της. Τους σβώλους της λιωμένης πατάτας με κιμά, τα κράπφεν και τ’άλλα φουσκωμένα κι ανάλατα φαγητά, που μοιάζουν τόσο στις αφράτες Γερμανίδες.

Τέλος, οι Ολλανδέζες με το χαριτωμένο γέλιο τους και τη σπουδαία κουζίνα τους διαφέρουν πολύ από τις Γερμανίδες. Μοιάζουν με τα νοστιμότατα ψάρια της πατρίδας τους, που ξέρουν να τα μαγειρεύουν με ποικιλία και μαεστρία μοναδική!

(Βασισμένο σε γαστρονομικές παρατηρήσεις του Κ.Δημητριάδη από το βιβλίο του "Παλιές γειτονιές της Αθήνας", σ.118-123.)