Όταν η Αθήνα μιλούσε το 1937 με την επαρχία

«-Καρδίτσα στο 3.

-Η Λάρισα δεν έχει γραμμή.

-Λειβαδιά. Θα πάρετε τα λεπτά πίσω.

«Αι φράσεις αυτές δεν είνε σανσκριτικές. Είνε πολύ συγκεκριμένες. Σας έτυχε ποτέ να συνομιλήσετε από τηλεφώνου με δικούς σας ανθρώπους που κατοικούν εις την επαρχίαν; Τότε ασφαλώς στην τηλεφωνικό θάλαμο μέχρις ότου συνομιλήσετε και απομακρυνθήτε, όλη την ώρα αυτά θ’ ακούτε από την τηλεφωνήτριαν που ρυθμίζει τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις.

Αλήθεια! Τι κοσμοχαλασιά που γίνεται κάθε βράδυ εις τους τηλεφωνικούς θαλάμους. Σαν νυκτώση ο θάλαμος όπου διεξάγονται αι υπεραστικαί συνδιαλέξεις με τις 15 καμπίνες κατακλύζονται από πολύ κόσμον που θέλει ταχύτατα να διεκπεραιώση τας υποθέσεις του που εκκρεμούν εις την επαρχίαν.

Άλλοι δια να πληροφορηθούν νεώτερα από τους γονείς των στην επαρχία ή οι επαρχιώτες για τους εδώ πως πήγε η εγχείρησις της Λενιώς στον «Ευαγγελισμό». Για χίλιες-δυό άλλες υποθέσεις. Η συγκοινωνιακή εξέλιξις επέβαλε δια την ταχυτέραν διεξαγωγήν των μακρυνών υποθέσεων το τηλέφωνον.

Από όλα τα μέρη κλήσεις στους Αθηναίους και η Αθήνα προς όλας τας επαρχίας.

Βιαστικοί ο ένας με τον άλλον στριμώχνονται στην αίθουσα που είνε αδύνατον να περιλάβη όλους εκείνους που θέλουν να τηλεφωνήσουν, βηματίζουν νευρικά και με αύξουσαν αγωνίαν περιμένουν να έλθη η σειρά τους.

Η σειρά τους… Πόσο αυτό γίνεται πολλές φορές αντικείμενο μυρίων και φαιδρών παρεξηγήσεων.

-Δεσποινίς, είνε δέκα η ώρα.

-Τι να σας κάνω;

-Θέλω να μιλήσω με το Ναύπλιον.

--Περιμένετε την σειράν σας κύριε.

Ο κύριος περιμένει την σειράν του. Η δεσποινίς δίδει την γραμμήν εν τω μεταξύ σε άλλους. Ρουσφέτι! Η αλήθεια είνε τίποτε από όλα αυτά. Δίδει γραμμήν όταν ελευθερώνεται.

Διαμαρτυρίες, παράπονα, απειλές, όλα ανακατωμένα με την ανυπομονησία της πραγματοποιήσεως της συνδιαλέξεως, δίδουν μίαν ωχράν εικόνα του τι γίνεται εις τους τηλεφωνικούς θαλάμους.

-Κομοτηνή, έπαθε βλάβη η γραμμή. Οι έχοντες προσκλήσεις να έλθουν να πάρουν τα λεπτά τους.

-Θέλω να μιλήσω. Είνε απόλυτος ανάγκη.

-Δεν ετέθη εις εφαρμογήν το ασύρματον τηλέφωνον.

-Ειρωνεύεσθε δεσποινίς; Θα περιμένω μέχρις ότου διορθωθή η γραμμή. Θέλω να ζητήσω την συγκατάθεση των γονέων μου. Νυμφεύομαι!

-Τότε όσο να πραγματοποιηθή η συνδιάλεξις θα έχη γεράσει η νύφη!

***

Ο τυχηρός τον οποίον μακαρίζουν οι άλλοι διότι ξέμπλεξε μια ώρα γρηγορώτερα απ’ αυτούς, κορδώνεται, ρίχνει μια ματιά θριάμβου προς τους άλλους και εισέρχεται εις την καμπίνα.

-Γειά σου Κώτσο. Τι γίνεται η θεία η Φροσύνη;

-Ποιος Κώτσος, τι θεία Φροσύνη;

-Τον κουτό κάνεις;

-Κουτός είσαι βλάκα, απαντά η άλλη φωνή.

-Να σε είχα μπροστά μου θα σε ξέσχιζα.

-Σε μένα μη κάνης τον παλληκαρά. Εγώ είμαι από τον Πύργο.

-Δεν είνε Τρίπολις εκεί;

-Όχι, Πύργος είνε εδώ.

Ο άνθρωπος έξαλλος βγαίνει από την καμπίνα του και με φωνήν τραχείαν απευθύνεται στην τηλεφωνήτριαν.

-Τι Τρίπολη μού λέτε; Εκεί είνε Πύργος.

-Λάθος καμπίνας έγινε κύριε. Περάστε στο 11. Με συγχωρείτε.

-Τι συγχωρείτε και ξεσυγχωρείτε. Εγώ παρ’ ολίγον να τσακωθώ με τον άλλον στον Πύργο.

Ευτυχώς όμως με την αλλαγήν  της καμπίνας απεσοβήθη το επεισόδιον.

***

Αι συνδιαλέξεις με τον ίδιο τρόπο συνεχίζονται. Ξαφνικά όμως ανοίγει μια καμπίνα και εξερχεται κυρία περικαλλής και σεβαστού όγκου.
-Θα διαμαρτυρηθώ. Δεν είνε κατάστασις αυτή.

-Τι συμβαίνει κυρία;

-Παρακολουθούν την συνδιάλεξιν.

-Σοβαρώς;

-Μια φωνή έλεγε συνεχώς: Πέρασαν τα τρία λεπτά. Πέρασαν τα τρία λεπτά. Και σαν πέρασαν; Του λέγω. Θα κλείση η γραμμή μου απαντά. Φραπ και το πάν τελείωσε.

-Κρίμα και θα είχατε τόσα να πήτε.

-Τον τεμπέλη και ήθελα να του τα ψάλλω από την καλή.

-Ευτυχώς τον γλύτωσαν τον άνθρωπο.

-Πως είπατε;

-Τίποτε, έχετε δίκηο, διαμαρτυρηθήτε…

Ο τηλεφωνικός θάλαμος αντηχεί ακόμη από την κυρία που δεν τα έψαλλε του ανδρός της. Τα είπεν όμως στον τηλεφωνητή και έβγαλε το άχτι της. Η κυρία απήλθε μεγαλοπρεπώς του τηλεφωνικού θαλάμου ενώ οι άλλες θλιβερές υπάρξεις περίμεναν ακόμη την σειράν τους.

Είνε περίπου μεσάνυχτα. Περιμένουν ακόμη κάποιοι να τηλεφωνήσουν ενώ η κλήσις των ήτο διά την 10 και ½.

-Μήπως έχω σειρά δεσποινίς;

-Όχι ακόμη κύριε. Περιμένετε…».

«Ελληνικόν Μέλλον», 1937, Ε. Πασπαλιάρης