Καλοκαίρι! Και η Γλυφάδα, μακράν η πιο κοσμική ακτή της παραλίας, διεκδικεί επάξια τη θέση της στη στήλη μας «Επιχείρηση του Μήνα».

«Και εφέτος το κλασσικόν ερώτημα: Που θα περάσωμε το καλοκαίρι; Εφέτος μάλιστα με τον εξαφνικόν ανήφορον όπου επήρε το θερμόμετρον η ερώτησις έπρεπε να έχη τεθή πολύ πρώιμα. Νησί ή βουνο; Διαλέξτε αγαπητοί συμπολίται.

Αλλά δεν είνε μόνον το πρόβλημα της εκλογής τόπου που απασχολεί τον κόσμον. Διότι όπως και να έχουν τα πράγματα, όπου και αν υπάγη κανείς, έστω και ολίγα χιλιόμετρα έξω από το φλεγόμενον άστυ, θα περάση μερικές ώρες δροσιάς.

Το ζήτημα είνε πως μπορεί να πραγματοποιηθή μια τέτοια σκέψις με την οικονομικήν κρίσιν η οποία συναγωνίζεται το θερμόμετρον. Και αυτό είνε πρόβλημα το οποίον για πολλούς θα παραμείνη άλυτον. Έτσι και εις τα προγνωστικά της εφετεινής θερινής περιόδου θα έχωμεν όχι ολίγας εκπλήξεις. Αρκετοί των συμπολιτών λ. χ. θα περάσουν τους μήνας των κυνικών καυμάτων κάμνοντες τον καθημερινόν των περίπατον μέχρι Ζαππείου. Και φυσικά δεν θα λείψουν και εκείνοι που ύστερα απο μακράν συζήτησιν γύρω από τον τόπον όπου θα περάσουν το καλοκαίρι, θα προτιμήσουν να παραθερίσουν … στο σπίτι των.

Αλλά οι περισσότεροι τι τα θέλετε, θα εύρουν και εφέτος τον τρόπον να αφήσουν την κάμινον της πρωτευούσης έστω και για μερικές εβδομάδες. Αν δεν μεταβούν στις Σπέτσες –η οποίες και πάλιν θα έχουν το ζενίθ της κοσμικότητος- θα πάνε σε κάποιο από τα γειτονικά προάστεια. Αν δεν ενοικιάσουν σπίτι θα στήσουν μια πρόχειρη σκηνή. Πάντως το αποτέλεσμα θα είνε το ίδιο. Η δροσιά της θαλάσσης και του πρασίνου – η μόνη χαρά που ονειρεύεται κανείς το καλοκαίρι- είνε σκορπισμένη σε κάθε πτυχή του υπαίθρου.

Ο καθρέφτης της θερινής περιόδου είνε κυρίως η θάλασσα. Τα ακρογιάλια που κάθε χρόνο δέχονται τον κόσμο των λουομένων είνε το σφυγμόμετρο της νέας ζωής. Και τα βουνά με τα δάση και τις κρυστάλλινες πηγές τραβούν πολλούς λάτρεις του υπαίθρου, αλλά ο κόσμος προτιμά την θάλασσα. Όπου υπάρχουν και τα δύο, τόσο το καλλίτερο.

***

Σήμερα λοιπόν, 9 Ιουνίου, εγκαινιάζεται επισήμως η θαλασσία «σαιζόν». Το κοινόν αφού εκαβουρντίσθηκε τόσες ημέρες, τώρα θα κατέβη στις ακτές της Αττικής να πάρη το πρώτο του μπάνιο. Η ακρογιαλιές θα επανεύρουν την χαρούμενην όψι τους και τα κύματα θα δεχθούν όλην εκείνην την εύθυμον εκδήλωσιν της ζωής.

Οι φανατικοί όμως ερασταί του υγρού στοιχείου έχουν δοκιμάσει εδώ και πολύν καιρόν την χαράν που άλλοι θα αισθανθούν σήμερα. Με τις πρώτες ενοχλητικές επισκέψεις της ζέστης, πριν ακόμα δοθή το πατροπαράδοτον σύνθημα, εφόρεσαν τα κουστούμια των και εβούτηξαν με λαχτάρα στα δροσερά νερά. ‘Ησαν άνδρες, γυναίκες και παιδιά κάθε ηλικίας και τάξεως. Η γραφικές αμμουδιές της Βούλας και των Φαλήρων και τα ξερά βράχια της Πειραϊκής εύρισκαν την παληά τους ζωή. Και είνε τόσον ωραία! Αξίζει λοιπόν ένας γύρος ως εκεί.

Μεσημέρι της χθες. Η άσφαλτος της λεωφόρου Πανεπιστημίου αχνίζει. Οι διαβάται ιδρωμένοι, με τα σακκάκια στα χέρια, αξιολύπητοι. Και μόνον η ιδέα ότι σε λίγο θα βρισκώμεθα κοντά στη θάλασσα μας παρηγορεί. Το αυτοκίνητον-λεωφορείον γεμάτο από ομοιοπαθείς. Ξεκινάμε. Η πιπεριές της λεωφόρου Συγγρού γέρνουν διψασμένες. Τα στενά ενδιάμεσα πεζούλια δεν έχουν ούτε ίχνος από χορτάρι που εφύτρωνεν άλλοτε, δηλαδή προ ολίγων εβδομάδων.

Η κατάστασις όμως αυτή δεν διαρκεί πολύ. Με το πρώτο αντίκρυσμα της γαλανής εκτάσεως ένα δροσερό αεράκι ξεψυχισμένο φέρνει το προμήνυμα της αλλαγής.

Κίνησις υπάρχει παντού.

Εις το αεροδρόμιον του Φαλήρου μερικοί πιτσιρίκοι, γυμνοί σχεδόν, θα κάμνουν ασφαλώς την εκατοστή βουτιά! Και όσο το αυτοκίνητον προχωρεί, τόσο και η κίνησις αυξάνει. Τα λουτρά της κοινότητος Φαλήρου γεμάτα. Η χαρούμενες φωνές και τα γέλια των λουομένων φθάνουν ως τα αυτιά μας.

Μπροστά μας ήσυχη η θάλασσα, ήσυχη όσο της επιτρέπει το ελαφρό αεράκι που φυσά. Δυό-τρείς βαρκούλες με τα μικρά λευκά των πανιά ελαφρώς τεντωμένα, σχίζουν την γαλάζια επιφάνεια. Και μαζί με τις βάρκες και μερικοί θαρραλέοι κολυμβηταί. Τα βουνά των νησιών και της Πελοποννήσου διακρίνονται στην μεσημεριάτικη άχνα. Και το αυτοκίνητο τρέχει. Το καλαμάκι και αυτό έχει συγκεντρώσει αρκετούς κολυμβητάς. Το ίδιο και η μακρυνή ακτή του Ελληνικού.

Σταθμός μας η Γλυφάδα, το κέντρον της θερινής κοσμικής ζωής. Εδώ ο κόσμος είνε περισσότερος, και αν κρίνη κανείς από την εμφάνισιν, εκλεκτότερος. Ο κολπίσκος μπρος εις το μπαρ των λουτρών γεμάτος ζωή. Είνε οι άνθρωποι που παίρνουν το μπάνιο τους, και εκείνοι που κάμνουν ηλιοθεραπείαν. Πολύχρωμα κοστούμια –το κόκκινο χρώμα υπερτερεί- σε ανάλογη ποικιλία κορμιών. Χονδροί και αδύνατοι, είνε όλοι εξ ίσου ευπρόσδεκτοι από την γαλανήν κυρίαν. Και εκείνη τους δροσίζει όλους χωρίς καμμίαν διάκρισιν.

-Ού, ού!

Ακούεται μία κρυστάλλινη φωνή από το κόττερον που είνε αγκυροβολημένον εις τον μικρόν όρμον. Και μαζί της ένα λυγερό κορμί ξεπροβάλλει και τεντώνεται στο φως του ηλίου για να ξαναχαθή και πάλι στα κύματα.

Πιο πέρα μια παρέα επάνω σε μονόξυλα ναυμαχεί, ενώ μερικοί άλλοι κάμνουν τον «πεθαμένο». Αλλά και έξω από την θάλασσαν, στη ζεστασιά της άμμου, η συντροφιές των λουομένων δεν μένουν αργές. Έτσι δεν λείπουν και από εκεί τα σχετικά παιχνίδια.

Εννοείται ότι από όλην αυτήν την χαρούμενη παρέλαση δεν λείπει και ο έρως. «Εκείνος» και «Εκείνη» συνεχίζουν το αίσθημά των και εις το κολύμβημα. Ίσως μάλιστα η παρένθεσις αυτή να είνε πιο ευχάριστος.

Τα γυναικεία κοστούμια –για να κάμωμε και ολίγη μόδα- εφέτος είνε πολύ «ντεκολτέ». Η λεπτομέρεια όμως αυτή όπου αλλού ημπορούσε να έχη μεγίστην σημασίαν, εις την θάλασσαν όμως το αίσθημα του γυμνού είνε τόσον φυσικόν!».  

Ελεύθερος Άνθρωπος, 1932, Γ. Δημάτος