Μεγάλη υπόθεση το Ζάππειο και ο Κήπος για τους προγόνους μας. Ας είναι καλά ο Εθνικός μας Ευεργέτης και η «Άνασσα»…

«Όσο μπορεί να γίνη Μάρτης δίχως τη Σαρακοστή, άλλο τόσο είνε δυνατόν να εννοηθή και Αθήνα χωρίς τον Βασιλικό κήπο. Είνε ίσως η μοναδική όασις μες στην Αθηναϊκή Σαχάρα, με τον εκνευριστικό θόρυβο των κλάξον και τον ερεθιστικό ήχο των μεγαφώνων.

Όασις… Και κάτι καλύτερο. Σωστή απόλαυσις για τους τεμπέληδες. Και φυσικά για τους συνταξιούχους. Ο ψίθυρος των φυλλωμάτων σε νανουρίζει. Σ’ αποκοιμίζει επάνω στο παγκάκι και σου φτιάχνει τα πειό γλυκά όνειρα… φθινοπωρινής μεσημβρίας. Το μυρωμένο αεράκι που αποπνέει όλη την ευωδία των οριγκάν των φρόϋ-λάϊν και το άρωμα της γυναικείας σάρκας, που πλανιέται στις ατελείωτες δενδροστοιχίες του κήπου, σ’ εμπνέουν, σε κάνουν ποιητή, τζόκεϋ, σου γεννούν την επιθυμία να καβαλλικεύσης τον Πήγασσο και να εκτελέσης την κούρσα των Μουσών.

Είνε λίγο νομίζετε αυτό; Η ποίησις αποτελεί την πλέον θρεπτικήν τροφήν για τους συγχρόνους Έλληνας. Και είνε γνωστόν ότι χάρις στην προνομιούχο αυτή ιδιότητα της ποιήσεως τα 95% των Ελλήνων είνε ποιηταί…

***

Τα παγκάκια του Ζαππείου και του Κήπου έχουν ξεχωριστή φιλοσοφία. Και πρώτα-πρώτα πόσα ερωτικά μυστικά δεν ξέρουν οι απλοί, οι ξύλινοι εκείνοι πάγκοι;  Πόσες φορές δεν ερρίγησαν από ποθοπλαντάγματα ερωτευμένων ζευγαριών και πόσες άλλες δεν εστέναξαν από το βάρος του σαρκίου κάποιου αλήτη; Φιλοσοφία ολάκαιρη. Εκεί λύονται όλες οι διαφορές. Ερωτικά δράματα εκτυλίσσονται. Έρωτες γεννιώνται και σβύνουν. Επιχειρήσεις καταστρώνονται. Μεγάλες ιδέες φουρνίζονται. Στίχοι σκαρώνονται. Αλήτες ευφραίνονται.

Το παγκάκι έχει κάτι το ξεχωριστό για τον αλήτη. Τόσο που πολλές φορές τον κάνει και φιλόσοφο. Γι’ αυτό κι’ ο ποιητής στις ώρες που η ερημιά της ζωής τού παγώνει το είνε, τραγουδάει τις έναστρες νύχτες

Αλήτη απόψε είναι η βραδυά
Τόσο καλή, τόσο καλή.
Μπορείς να πας να κοιμηθής
Σ’ ένα παγκάκι αλήτη…
Πλάτυνε η σκέψι τη ζωή
Τόσο πολύ, τόσο πολύ,
Που έκαμεν ο άνθρωπος τη γή
Κι’ όλο το σύμπαν σπίτι.

***

Ο Βασιλικός Κήπος και το Ζάππειον είνε… βαριεττέ, μ’ όλα τα σύγχρονα νούμερα. Αργόσχολοι, φρόϋ-λάϊν, μπεμπέδες φυσικοί και υπερφυσικοί, κουβερνάντες, παραστρατημένα θηλυκά, απόκληροι της ζωής, κινητά χρυσοχοεία, προτομές ποιητών, ερωτικά ζευγαράκια, τυρβάζουσα αριστοκρατία. Ό τι φαντασθήτε. Θηλυκά πού σου έρχεται η επιθυμία να τα πιής στο ποτήρι. Κι’ άλλα, φορητά κρεοπωλεία μ’ όλους τους μεζέδες. Αλλά χωρίς μέρος για… ψητό.

Και δυστυχία όση θες. Οι πόροι σου ροφούν και χορταίνουν από την απόπνοια των συντριμμιών της ζωής.

Και το άρωμα που σε μεθά. Τα νούμερα που σε διασκεδάζουν. Γλεντάς εδώ με την ψυχή σου. Και με το αζημίωτο εννοείται.

Να, η κυρία αυτή –η μεγαλοκυρία ντέ!- είνε μια έξοχη ατραξιόν. Χαίρεσαι να την βλέπης. Έτσι καθώς περιδιαβαίνει στον κήπο με το σκυλλάκι της. Ά, προπό. Ο σκύλλος της κυρίας είνε πολύ χαριτωμένος. Σας βεβαιώ. Ο κερατόπιστος έχει ένα χνουδωτό μαλλί, ολόλευκο σαν το γάλα, που σου θυμίζει… Και τι δεν σου θυμίζει; Ωρισμένως ο Αζόρ είναι τρέ σαρμάν αλλά μπουρζουά στην νοοτροπία. Βλέπει τον αλήτη στο παγκάκι και του έρχεται να χιμήξη. Γαυγίζει, αρχίζει τα ξεφωνητά και η κυρία στενοχωρείται που συγχύσθηκεν ο καημένος ο Αζόρ…

Τα παγκάκια είναι το μόνιμον σχεδόν απογευματινόν καταφύγιον των δουλικών. Και των φοιτητών. Εκεί λύονται όλα τα προβλήματα. Μαθηματικά, Κοινωνικά, Ερωτικά. Ο Αϊνστάϊν υφίσταται των παθών του τον τάραχον. Και όλοι οι κλασσικοί φιλόσοφοι.

Κάθεσαι στο παγκάκι, ξαπλώνεσαι φαρδύς πλατύς και φιλοσοφείς επί των «Απάντων» του μακαρίτη του Σουρή. Ο πειρασμός ενσκήπτει ως ακρίς. Θρονιάζεται δίπλα σου το θήλεον και ο Σουρής πάει περίπατο. Τα σανίδια του παγκακίου μεταβάλλονται σε πύρινες γλώσσες. Το θήλεο σε τσουλουφρίζει.

Κάποτε αρχίζει η συζήτησις περί ανέμων και υδάτων.

-Πως βρίσκεται τον Φράϊλιχ;

-Πολύ ωραίο.

Είναι ό τι αρέσει στις γυναίκες. Έχει σεξ-αππήλ…

-Και για την Γκρέτα Γκάρμπο;

-Η «μοιραία γυναίκα»…

Και το … παραμύθι.

-Όπως και σείς. Γοητευτική και μοιραία.

Το ειδύλλιον πλέκεται. Και ξεπλέκεται. Η συνέχεια αύριον…

Κι’ άλλα νούμερα πολλά. Το τάϊσμα των χηνών, τα παιχνίδια των δεσποινίδων, οι βαρυσήμαντες συνομιλίες των συνταξιούχων, ο παιδικός κήπος με τις κούνιες κλπ, κλπ. Ωρισμένως Αθήνα δίχως Βασιλικό Κήπο και Ζάππειο δεν λέει τίποτα».

Πατρίς, 1936. Ι. Αναπλιώτης