Ελάτε στα άδυτα των Ινστιτούτων Καλλονής της Παλιάς Αθήνας. Και μη νομίζετε ότι έχουν αλλάξει πολλά από τότε! Μια αποκαλυπτική συνέντευξη (Έθνος 1938).

Την εποχή του Μεσοπολέμου και ιδιαίτερα τη δεκαετία του ’30, κάθε φιλάρεσκη γυναίκα της αριστοκρατικής, αλλά πολλές φορές και της αστικής τάξης, δεν θα περνούσε εβδομάδα που να μην επισκεφτεί το salon de beaute. Το κέντρο της Αθήνας είχε πλημμυρίσει από Ινστιτούτα Καλλονής. Μαζί με τον ρεπόρτερ της εφημερίδας «ΕΘΝΟΣ» (1938), επιχειρούμε μια επίσκεψη στα άδυτα της γυναικείας ομορφιάς:

«Τι είνε ένα ινστιτούτο καλλονής; Είνε ένα οίκημα όπου το γυναικείον φύλον επιδιώκει να εξαλείψη την φθοράν των ετών και να κάμη μίαν μεταλλαγήν εις το δέρμα του σύμφωνα με την μέθοδον πού χρησιμοποιούν τα φίδια την άνοιξιν.

Είνε τούτο μια πολύ δύσκολή επιχείρησις. Το ινστιτούτον δια να την φέρει εις πέρας όσον το πράγμα είνε δυνατόν παίρνει την μορφήν συγχρόνως εργαστηρίου και μπουντουάρ. Σχεδόν με την είσοδόν του είνε διερρυθμισμένον εις μικρά δωμάτια, χωρισμένα με παραπετάσματα. Μύριες φωτιές λάμπουν από τα νικέλινα κομμάτια των μοδέρνων επίπλων, πού αντανακλούν μέσα στους καθρέπτας. Το προσωπικόν ντυμένον μ’ άσπρες μπλούζες νοσοκόμων περιφέρεται πολυάσχολον. Αν ανάμεσα από τα παραπετάσματα διακρίνετε είς μίαν στιγμήν μίαν περικεφαλαίαν κινούμενην ή ένα πανύψηλον σουλτανικόν σαρίκι, μη εξαφνίζεσθε καθόλου. Τα παράξενα αυτά καλύμματα περιέχουν  ένα γυναικείον κεφάλι, το οποίον υποβάλλεται εις την δοκιμασίαν της ανανεώσεως.

Αι καλλωπιστικαί φροντίδες είνε άραγε πολύ συχναί εις τας Αθήνας;

Ήταν το πρώτον ερώτημα πού έθεσα εις την κ. καλλωπίστριαν, διευθύντριαν του καταστήματος. Μού απήντησεν εις τόνον απολύτου βεβαιότητος ότι ολονέν ευρύνεται ο κύκλος των γυναικών που ασχολούνται με τας φροντίδας αυτάς και ότι τα ινστιτούτα καλλονής κάθε έτος αυξάνουν εις αριθμόν και εκμοδερνίζονται εις καλλωπιστικά είδη.

-Φαντασθήτε, κύριε, μου επρόσθεσε, ότι αι Αθήναι πρό ενός τετάρτου αιώνος δεν ήξεραν ακόμη καλά-καλά τι είνε η περιποίησις των χεριών και των ποδιών. Τα δύο αυτά άκρα του σώματός των αφίνονταν σχεδόν στην τύχη τους. Τι πρόοδος όμως από τότε! Τι πρόοδος!

Τα λόγια αυτά μού εκέντρισαν την περιέργειαν ακόμη περισσότερον. Εφανέρωσα τον ζωηρόν πόθον μου να ιδώ την πρόοδον αυτή από πολύ κοντά.

-Θέλετε, μού είπε η συνομιλητριά μου, ν’ αρχίσουμε από την περιποίησι του προσώπου;

Εις απάντησιν της εζήτησα μίαν προεισαγωγήν.

-Από ποια ηλικία, ηρώτησα, μια γυναίκα πρέπει ν’ αρχίση την φοίτησί της στο ινστιτούτο καλλονής;

Επί του σημείου αυτού η καλλωπίστρια έχει γνώμην εσχηματισμένην από ετών. Μού την ανεκοίνωσε προτού προφθάσω ακόμη ν’ αποτελειώσω το ερώτημά μου. Τόσον πολύ έχει ριζωθή μέσα της.

-Μία γυναίκα, μου είπε, αν θέλη να διατηρή την φρεσκάδα της πρέπει να περιποιήται το πρόσωπό της επιστημονικά…

-Στο ινστιτούτο εννοείται…

-Βέβαια. Οφείλει λοιπόν ν’ αρχίση από την ηλικία των 25 χρόνων της. Στα πενήντα είνε πολύ αργά. Οι ρυτίδες αφήκαν πιά βαθειά τα ίχνη τους. Στις κυρίες αυτές, όπως είνε το χρέος μας, λέμε χωρίς δισταγμούς: Μην  ελπίζετε ότι θα σας εξαφανίσουμε τις ρυτίδες. Κάτι θα τις κάνουμε. Αλλά τ’ αυλάκια τους θα μένουν πάντα στη φυσιογνωμία σας ανεξάλειπτα.

-Και δέχονται;

-Βέβαια, μετανοημένες, μοναχά διότι δεν είχαν αρχίση πρίν από πολλά χρόνια. Βλέπετε αυτή τη κυρία -η πελάτις έφερε εις το πρόσωπον της ασφαλή τα σημεία της αναγεννήσεώς της-, είνε θεατρίνα, απόψε το βράδυ μπορεί να κατακτήση όλους τους θεατάς της. Έφθασε το ανώτατον όριον της σαγηνευτικής δυνάμεώς της!

Και η κ. διευθύντρια συνέχισε:

-Δεν ξέρετε τι δυσκολίες αντικρύσαμε στην αρχή. Ελέγαμε, λόγου χάριν, τώρα θα βάλουμε τη μάσκα. Και τις έπιανε όλες δυνατός φόβος. Αλλάξαμε λοιπόν τη λέξι και λέμε τώρα: κατάπλασμα. Έτσι έφυγε από πάνω τους και ο φόβος.

Αφήκα να μου διαφύγουν μερικά θαυμαστικά λόγια δι’ ότι έβλεπα.

-Και πού να ξέρετε! Μου είπε. Τα μεγάλα θαύματα γίνονται στην Ευρώπη. Εμείς εδώ δεν είμαστε τίποτε. Εκεί είνε η τελειότης.

-Πιστεύετε ότι θα εγκαθιδρυθούν και εδώ αι καλλωπιστικαί μέθοδοι της Ευρώπης; Ηρώτησα.

-Βεβαιότατα μου απήντησε με πεποίθησιν. Και πολύ σύντομα μάλιστα. Η πρόοδος δεν γνωρίζει κανένα εμπόδιο».